Ëndërrat e fëmijëve

  Atdheu

Atdheu im i dashur,

Me ngjyra si ylber,

I shtrenjtë je për mua,

Je vlerë përmbi vlerë.

Ke male të larta,

Fusha e bregore,

Lumenj të kulluar

E toka pjellore.

Atdheu është i shtrenjtë,

Është vendi ku ke lerë,

Gjithkush ndjehet krenar

Për të kurdoherë.

Në çdo  vend të huaj

Edhe po të shkoj,

Me tokën mëmë

Kurrë s’e ndërroj.

Ndjehem shumë krenare

E mbushem me hare,

Kur them se jam shqiptare,

I shtrenjti im, Atdhe.

Nënës

Tetë Marsi, ditë e shënuar

Për nënën time,

Që është kaq e çmuar!

Lule të freskëta

Mbaj në duar,

Nënës sime

Për t’ia dhuruar.

Je kaq e shtrenjtë

Moj nënë për mua,

Më solle në jetë,

Sa bota të dua!

Me gëzim më mbush, moj nënë,

Sa herë që të shikoj,

Je gjithçka për mua,

Të dua, të adhuroj.

Këto vargje sot

Nga zemra më burojnë,

Poezinë time

Ty, nënë, ta kushtoj.

Bleta

Degë më degë,

Lule më lule,

Fluturojnë bletët,

Duken si nure.

Nektarin thithin

Dhe nxitojnë,

Që në koshere

Mjaltin ta çojnë.

Është i ëmbël,

Me ngjyrë të artë,

Për shëndetin,

Me vlerë të lartë.

S’ka si bleta punëtore,

E palodhur, shembullore!

Gjithë ditën ajo punon,

Mjaltin ne na e dhuron.

Bleta është si flori,

Kosheret janë si mbretëri!

Bora

Në dritare dal,

Rri dhe vështroj,

Bora e bardhë bie,

Gjithçka e mbuloi.

Vrapoj me nxitim,

Të luaj me topa bore,

Që mua më ngjajnë

Porsi akullore.

Gjithçka është mbuluar,

Në kopshtin aty pranë,

Nga bora e bardhë

Që zbardh anembanë.

Luajmë dhe vrapojmë,

Me gëzim të madh,

Të gjithë po bëjmë

Një plak bore të bardhë.

Bora që ra,

Të githëve na gëzoi,

Por ne fëmijëve

Shumë na argëtoi.

Motrës së vogël

Motra ime

Quhet Uarda,

Është e bukur,

Si rrezet e arta.

Është shumë e vogël,

Por është e zgjuar,

Me kurreshtje më shikon

Kur jam duke shkruar.

Lapsin merr ngadalë,

Fillon e pikturon,

Unë kënaqem shumë

Kur vjersha mëson.

Librat i shfleton

Me doçkat e saj,

Është kaq e bukur,

Si lelet në maj!

Motra ime, Uarda,

Shumë të adhuroj,

Ndonëse je e vogël,

Unë të respektoj.

Vogëlushja ime,

Sa shumë që të dua,

Çdo orë e minutë

Ëngjëll je për mua.

E dua shkollën

Unë e dua shkollën,

Sa shpirti im,

Ajo është e çmuar,

Si Atdheu im.

Në shkollë mësoj,

Në shkollë edukohem,

Me librat e mia

Më shumë lartësohem.

Mësuesja ime,

Sa shumë që të dua,

Në vitet që vijnë

Sa keq që s’je me mua!

Në çdo7 Mars

Jemi të gëzuar,

Kur shkojmë në shkollë

Me lule në duar.

Ditëlindja e babait

Sot është ditë e vaçantë,

Sot ditë e shënuar,

Se babai im

Ditëlindjen është duke festuar.

“Baba” – gërma të arta,

Skalitur në zemrën time,

Mijëra urime të zjarrta

Dalin nga goja ime.

Faleminderit Zotit,

Që më dha këtë baba,

Është i mrekullueshëm,

Si ai në botë nuk ka!

Të uroj pafundësisht,

Sot në këtë ditëlindje,

Qofsh për jetë i lumtur,

Kudo dhe në familje.

Shoh buzët e tua

Që qeshin me ngadalë,

Më puth, më perkëdhel,

Më thua nja dy fjalë:

-Faleminderit, bija ime,

Për të gjitha këto urime.

Ti je drita e syve të mi,

Ti më mbush me krenari.

Gjyshes

Kur isha e vogël,

Kisha një gjyshe,

Më puthte, më perkëdhelte,

Më ushqente si dallëndyshe.

Më tundëte krevatin,

Më vinte  në gjumë,

Ëmbël më këndonte,

Më thosh të dua shumë.

Syçkat më mbylleshin,

Ngadalë e ngadalë,

Në vesh më tingëllonte

Një ninull, një përrallë.

Vitet si kaluan,

Ikën me të shpejtë!…

Dhe gjyshen e dua

Ta kem pranë për jetë.

Nga gjyshja ime

Kam mësuar gjithçka,

Vath në vesh i kam

Këshillat që më dha.

Dita e parë e shkollës

Ditë e javë ikin,

E muajt varg shkojnë,

Dita e parë e shkollës

Ne po na afron.

Një mëngjes i bukur,

Plot me emocion,

Çantën merr në duar,

Nisesh për në shkollë.

Rrugët gumëzhijnë

Nga zërat gazmorë,

Çdo gjë më e bukur

Këtë vit shkollor.

Takojmë shokë e shoqe

Dhe mësuesen tonë,

Ajo s’lodhet kurrë,

Kur ne na mëson.

Kur bie zilja e parë,

Zemra rreh si zog,

Klasat mbushen plot

Jemi prapë tok.

Mësuesja na buzëqesh

Dhe nis me shpjegime,

Të gjithëve na uron

Suksese në mësime.

Deti na fton

Deti i kaltër,

I bukuri det,

Na fton të notojmë

Në valën e lehtë.

Dielli i nxehtë

Buzëqesh nga lart,

Fëmijët vrapojnë

Me gëzim të madh.

Luajmë me valët e detit,

Bëjmë kështjella rëre,

Oh, sa po kënaqemi

Në këto pushime verore!

Pashë detet

Një e nga një,

Secili më la

Mbresat e tij.

Deti i Durrësit

Është i bukur,

Deti i Vlorës

Është mrekulli,

Deti i Sarandës

Është mbreti,

Ksamili-perla

Në Shqipëri.

Erdhi pranvera

Erdhi pranvera,

Oh sa gëzim!

Gjithçka është e bukur,

Natyra ndrin.

Pemët kanë çelur,

Zogjtë po këndojnë,

Në lëndina bari

Nis e bleron.

Shqiponja e malit

Krahët përplas fort,

Në një degë bilbili,

Këngës po ia thotë.

Malet janë zhveshur

Nga petku i bardhë,

Fushat janë mbuluar

Me bukuri të rrallë.

Moj stinë e pranverës,

Sa e bukur je!

Të gjithë fëmijët

I mbush me hare.

Elefanti që shkoi në qytet

Elefanti i vogël sherret,

U nis për vizitë në qytet,

Si pa që nuk kishte shokë,

U shtri i mërzitur në tokë.

U çua përsëri në këmbë,

Të shkonte në dhomën që kish zënë.

Ia mbërriti shëndosh e mire,

Për ushqim: një vezë të grirë!

Nga inati e hodhi në kosh,

I uritur , me barkun bosh!

Më pas shkoi në shtrat,

Që s’i nxënte as feçkën e gjatë.

Dyshekët të mbushur me ujë,

I shqeu, i bëri rrëmujë!

Kaloi ca orë i shkreti,

Nuk di në fjeti a s’fjeti!

Me natë, nën rrezet e hënës,

U kthye në strofkën e nënës.

Vjersha ime diçka do të thotë,

Është një fjalë e urtë në botë,

Mësojeni fjalën e artë:

“Kali i huaj, të lë në baltë”.

Libri, miku im

Librin e kam shok,

Librin e kam mik,

Atë e shfletoj,

Me të flas çdo ditë.

Me librin krenohem,

Në librër mësoj,

Jam e përgatitur

Në shkollë kur shkoj.

Dhe kur jam e lodhur,

Librin marr në duar,

Lodhja më kalon,

Duke e lexuar.

Libri im i dashur,

Të dua në çdo fletë,

Sepse ti më jep

Njohuri për jetë.

Prandaj gjithë fëmijëve

U këshilloj diçka:

-Librin ta duan shumë,

Se mik më të mirë nuk ka.

Nënë Terezës

“Nënë Tereza”:

Dy fjalë plot lumturi,

Dy fjalë plot dashuri

E plot mirësi!

Kjo zemër e madhe

Në të gjithë botën

Bëri mrekulli

Për burra, gra, pleq e fëmijë.

Jetën ia kushtoi

Popullit anembanë,

Të gjithëve u fali

Dashurinë e saj.

Shumë njerëzve u dha shërim

E shumë të tjerëve u dha bekim.

Kjo nënë e pavdekshme

Do kujtohet me nderim.

Tirana kryeqytet

Tiranë e bukur,

Tiranë plot jetë,

Tiranë e re,

Tirana ime!

Tek ti u linda,

Po rritem,

Po edukohem

E shkollohem.

Jam e lumturuar

Për kryeqytetin tim,

Të rritur, zbukuruar

Si në Perëndim.

Tiranën e adhurojmë,

Vendin ku kam lerë.

Më lart do ta çojmë,

Krenare përherë!

Tekanjozi

Në pallatin aty pranë

Ka dhe çuna llafazanë,

Por ndër ta dallohet Bani,

Tekanjozi, qaramani.

- Dua lodra, dua top,

Dua kasetë me hip-hop,

Biçikletën ta shaloj,

Gjithë shokëve t’ua kaloj!

Përplas Bani këmbët fort

Edhe nis e qan me lot:

- Ëëë dhe uiii!

I dua të gjitha tani!

- Ku t’i gjej, i thotë babai,

- S’kam t’i blej, i thotë mamaja,

Ndizet sherri, shtohet vaji,

Sikur po bëhet hataja!

Ngrihet gjyshi, inatosur,

Dy fjalë Banit po i thotë:

- Lëri nazet, fshiji lotët

Dhe shko e luaj me shokët!

Fëmijët janë njësoj,

Në shtëpi, në shkollë e lojë,

Mos e hap gojën si furrë,

Mburravec mos u bëj kurrë!

Çobani

Në një pyll diku mbi fshat

Një çoban kulloste dhitë,

Seç iu shkrep në kokë një çast

Që të mblidhte njerëzinë.

- Ndihmë, ju lutem,

Ndihmë kërkoj,

Ujku dhitë

M’i kafshoi!

Vrapojnë burra,

Vrapojnë gra

Të shikojnë

Se çfarë ka.

- Ç’ke çoban? - pyet njerëzia,

- Ç’të pësoi bagëtia?

Qesh çobani ha, ha, ha!

- Hiç, asgjë, bëra shaka!

Por një plak kur e dëgjon,

Rëndë çobanin e qorton:

- Po u talle me të tjerë,

Turpin do ta kesh në derë!

Baleti

Baleti është

Pasioni im,

E kam filluar

Me shumë gëzim.

Orën e baletit

Mezi e pres,

Aty gjithçka më ngroh,

Aty gjithçka më ndez.

E veshur si mjelmë

Nis e vallëzoj,

Në mes të skenës,

Sikur fluturoj.

Emocioni më pushton,

Për të bukurin art,

Dëshira më shtohet

Për lart e më lart.

Në të ardhmen të bëhem

Balerinë me famë,

Në skenat e botës

Të kërcej anembanë.

Krishtlindjet dhe Viti i Ri

Festa e Krishtlindjeve

Dhe e Vitit të Ri

Të gjithë fëmijët

I mbush me lumturi.

Viti i Ri,

O Viti i Ri,

Plaku yt

Na sjell dhurata në shtëpi.

Fishekzare e lojra

Ne organizojmë,

Sa bukur fëmijët

Si sorkadhe lodrojnë!

Pemët e gjelbra

Janë zbukuruar,

Gëzojnë fëmijët

Me pako në duar.

Një qershori

Një qershori,

Festa jonë,

Të gjithë fëmijët

Po gëzojnë.

Dielli si flori,

Buzëqesh nga lart,

Mbi ne ka lëshuar

Rrezen e artë.

Balonat shumëngjyrëshe

Lodrojnë anembanë,

Tullumbacet e fëmijëve

Qiellin e çajnë.

Shumë dhurata

Mbajmë në duar,

Të gjithë na urojnë:

- Nga mot gëzuar!

Det i thellë, det i zi

Det i thellë,

Det i zi,

Jetë njerzish

More ti.

Shumë nëna i le

Pa bij e pa bija,

Për babë e nënë

Qante fëmija.

Deti me lot

U mbush përplot,

Ata që mori,

Nuk kthehen  dot.

Në fund të detit

Mbetën pa shpresë,

Një nënë, një babë,

Një nip, një mbesë!

Përse, o det,

I more në gji,

Pse vallë ndodhi

Kjo tragjedi?!

Lule të shumta

Hidhen mbi valë

Dhe dhimbja shtohet,

Rritet si mal.

Festa e Flamurit

Vlorë, moj, e bukura Vlorë,

U ngrit flamuri

Tek ti

Më njëzetetetë Nëntor.

Ky nëntor i bukur,

Nëntor plot shpresa,

Nëntori i lirisë,

Nëntori i Pavarësisë.

Nga duararta Marigo

Flamuri u qëndis,

Për t’u treguar shqiptarëve

Ditën e bukur të lirisë.

Flamuri i shqipes

Valëvitet krenar,

Si gjaku i kuq

I dëshmorëve tanë.

Ismail Qemali

Ngriti flamurin në Vlorë,

“Liria është e shqiptarëve,

Shqipëria do të rrojë”!

Zogu i vogël

Një zog i vogël

Ndaloi në dritare,

Qe sa një gogël,

S’kish ngrënë fare.

Me sqepin e tij

Në xham  trokiti

Dhe mua shumë

Ai  më çuditi!

Hapa dritaren

Të shoh se ç’ka,

Vështrimi i tij

Më thosh “dua të ha”.

I hodha thërrime,

Dhe e ledhatova,

Nga zemra e tij e vogël

Shumë urime mora.

Thellë në shpirt ndjeva

Një lumturi të madhe

Për zogun e vogël,

Që ushqeva në dritare.

Me shumë dashuri

Zogu më shikoi,

Hapi krahët e vegjël,

Në qiell fluturoi.

Shoqes sime

Për shoqen time

Kam shumë mall,

Çdo kujtim në mendje

Më vjen si përrallë.

Flokët i kish bjond,

Sy të bukur e të zi,

Fytyrën rrumbullake,

Buzët si qershi.

Jona e kish emrin,

Si deti i kaltër Jon,

Shoqja jote Ersilja

Gjithmonë të kujton.

Vitet kanë kaluar,

U bë kohë që nuk e shikoj,

Lodrat që bënim bashkë

Asnjëherë nuk i harroj.

Por një ditë të bukur

Dera kish trokitur,

Ishte vërtet Jona,

Erdhi krejt papritur.

Plot gëzim u mbushëm,

Me mall u përqafuam,

Miqësinë e vjetër,

Kurrë s’e harruam.

Ëndërrat e fëmijëve

Ëndërrat në jetë,

Ëndërrat në gjumë,

Ëndërrat e fëmijëve

Të bukura shumë.

Eh, sa shumë ëndërra

Janë në kokën tonë,

Ëndërrat e fëmijëve

Mendjen na pushtojnë.

Secili nga ne

Ëndërron për jetën,

Vallë na tregojnë

Ëndërrat të vërtetën?

Të gjithë fëmijëve

Unë u uroj

Ëndërrat e tyre

T’i realizojnë

Dallëndyshe e vogël

Dallëndyshe e vogël,

Fluturon lart në qiell,

Ikën nga vendet me shi,

Vjen në vendet me diell.

Dallëndyshe e vogël,

Bishtin si gërshërë,

Ikën dhe shtegton

Me muaj të tërë.

Ti na lajmëron

Ardhjen e pranverës.

Ma ndërto folenë

Përmbi strehë të derës!

Unë do të kujdesem

Ҫerdhen të ta ruaj,

Kur të çelin zogjtë,

Me ta do të luaj.

Dallëndyshja e vogël

U bë me fole,

Oh, sa më gëzoi,

Më mbushi hare!

Leprushi i zgjuar

Leprushi i vogël

Në kopsht kishte ardhë,

Të hante karrota

E lakër të bardhë.

Me gëzim të madh

Këndonte, vallzonte,

Por dhelpra dinake

Aty e përgjonte.

Dhelpra iu afrua,

E mori me të mirë:

- Leprush, të jap unë

Për të ngrënë e për të pirë.

Leprushi i vogël

Na ishte i zgjuar,

Porositë e mamit

Nuk i kish harruar.

Vrapoi porsi era,

Nga kopshti u largua,

Dheplrës dinake

Kurrë nuk iu afrua.

Lypsari

Çdo ditë në rrugë,

Ulur në trotuar,

Shoh një vogëlush,

Shoh një lypsar.

Zgjat duart e tij

Dhe kërkon lëmoshë,

Me sytë e përlotur

Dhe me barkun bosh.

Është gjysmë zhveshur,

Ulur mbi karton,

Dielli mbi kokë,

Djersa i kullon.

Mendja e tij e vogël

Ëndërron si çdo fëmijë,

Të shkojë në shkollë,

Si unë e si ti.

Është zhytur vogëlushi,

Në skamje, mjerim,

Mezi belbëzon:

- Zot, më jep shpëtim!

Gjysh i Salës

Çdo mëngjes

Në shkollë kur shkoj,

Gjyshi Salën

Unë takoj.

- Mirëmëngjes, zemra ime,

Ai më thotë,

-Të gjitha dhjeta

T’i marrësh sot.

Mua dhe motrën

Na mbështjell në gji,

Me fjalë të ëmbla,

Me plot dashuri.

Por ai ka edhe dy nipa,

Të mrekullueshmit djem,

Njëri quhet Arvi

Dhe tjetri Noel.

E duan gjyshin,

Buzëgazin thinjosh,

Me ta nis këndon,

Me ta bashkë lodron.

Këshilla na jep

Gjyshi ynë Sala,

Gjithmonë na uron:

- Qofshi të mbara!

Nëna dhe djali

Nis nëna të birin

Në mërgim,

Me lot në sy

E përqafim.

- Kij kujdes, o bir,

E porositi nëna,

- Mos i harro kurrë

Porisitë e dhëna!

Djali mbështet kokën

Në gjoksin e saj

Dhe fort e shtrëngon,

Me lotë e  me mall.

Priste  në ankth

E gjora nënë,

Një lajm të mirë,

Por erdhi një gjëmë!

Lajmi i zi një ditë

I ra si tërmet,

Djali i saj si dritë

Qe mbytur n det!

Qau, e gjora nënë,

Sa lotët iu shteruan

Dhe fotografinë

S’e hoqi kurrë nga duart.

Pushimet dimërore

Pushimet erdhën,

Pushimet afruan,

Oh, sa u kënaqëm,

Oh, sa u gëzuam!

Këngë e vjersha

Ne recituam,

Çdo fëmijë kishte

Një dhuratë në duar.

Festa vazhdoi,

Dhe  valle kërcyem,

Oh, sa na gëzoi,

Oh, sa u dëfryem!

Rretheqark pemës,

Pakot radhë - radhë,

Mua më dhuruan

Një mace të bardhë.

Mësuesja e kënaqur

Të gjithëve na uroi:

- Viti i Ri, fëmijë,

I mbarë t’u shkojë!

Lulet dhe djali

Në parkun e madh

Fëmijët lodrojnë,

Por ka dhe nga ata

Që lulet ngacmojnë.

Lulet shumëngjyrëshe

Na kanë rrethuar,

Por të vjen keq

T’i prekësh me duar.

Një djalë i vogël

Lulet këput,

Iu afrova dhe i fola

Urtë e butë:

- Pse i këput lulet?

S’të vjen gjynah?

-Ç’të duhet ty,

Mos je roje? - më tha

I thash roje nuk jam,

Por lulet i kam xhan,

Me lulet thith aromë,

Ato ajrin e pastrojnë.

Fjalët e mia

Djali i dëgjoi,

Me keqardhje i pa lulet

Dhe më falënderoi.